Van het verdriet van een ander blijf je af

”Wat is dit nou weer voor onzin,” schoot mij te binnen nadat mijn telefoon eergisterenmorgen een opzettelijke val maakte vanaf mijn bed tot het laminaat. Na mijn telefoon weer opgepakt te hebben – en natuurlijk te hebben gecheckt of het deze dodelijke val heeft overleefd – zie ik de titel nog steeds op het scherm staan: ”Actiegroep vecht verbod lawaaidemonstratie 4 mei aan”. Oké Nienke, even tot tien tellen nu…

Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik ook wel dat dit niet ‘De Zwarte Piet-discussie 2.0′ zal worden. Maar iets in mij bleef vechten voor gerechtigheid en voor dat wat juist is, dus deze blogpost moest er wel degelijk komen. Om eerlijk te zijn, moet ik wel op mijn lippen bijten om niet uit mijn slof te schieten. Dus even netjes geformuleerd: welke oelewapper heeft deze bizarre actie bedacht?

Maar nu écht serieus: er is dus een groepje (naar mijn beleving nog geen hele procent van de bevolking, maar ze zijn er wel) Nederlanders dat, uit protest, lawaai wil gaan maken tijdens de twee minuten stilte morgenavond. Mijn oer-Hollandse – en ik denk ook Groningse – karakter vraagt zich niet alleen af wat er dan in je hersenpan zit als je op dat idee kan komen. Maar ook waar je die normen en waarden vandaan hebt gehaald.

Als jouw oma een andere mening heeft gehad dan ik over een bepaald onderwerp, kom ik toch ook niet op haar begrafenis twee minuten lang als een volslagen idioot tekeer gaan? Ik zou het niet eens in mijn hart kunnen halen om voor een complete familie, dat verslagen is van verdriet, zo’n egoïst te zijn en te denken dat míjn mening op dat moment gehoord moet worden. Alsof er op dat moment geen belangrijkere dingen zijn om aan te denken of over te praten. Dat kan je niet maken… Toch?

En begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, want iedereen mag een mening hebben. Daar zijn we tenslotte Nederlanders voor. We hebben genoeg voorbeelden waarin dat duidelijk is geworden (don’t worry, daar ga ik mijn vingers niet aan branden vandaag). Dus alsjeblieft, heb ook een mening! Maar wie denk je dat je bent als je vrijdagavond 4 mei, om 20.00 stipt hét ideale moment vindt voor een demonstratie? Als je het niet eens bent met de Nederlandse bedoeling van 4 mei, dan mag dat. Deel dat ook met elkaar en praat erover. Maar kom alsjeblieft niet op het moment suprême die mening verkondigen en daarmee duizenden harten breken.

Ik moet niet denken aan wat er dan in het hoofd én in het hart omgaat van al die ouderen die ieder op hun eigen manier de oorlog hebben moeten doorstaan. Zij, die vrijdagavond klaar zitten voor de tv, samen of alleen. De stille tocht in hun dorp of stad meelopen, of bij het gedenkmoment op de Dam aanwezig zijn. Allemaal hebben ze de oorlog meegemaakt. Misschien wel als jood, veteraan, verzetsstrijder of gewoon als werkende man. Ik heb van mijn opa geleerd dat iedereen de oorlog op een eigen manier verschrikkelijk vond en dat je er respect voor moet hebben als zij daar niet meer over kunnen óf willen praten. Maar betekent dat, anno 2018, ze het ook niet meer mogen herdenken?

Twijfel je nu of je wel twee minuten stil moet zijn morgenavond? Niet doen. Jouw twee minuten stilte zijn heel anders dan die van mij en die van een ander. Je herdenkt dat wat jij belangrijk vindt. Dát is het gene wat telt. En wat mij betreft – en gelukkig ook het grootste gedeelte van Nederland – komt er nooit een einde aan de herdenking op 4 mei. Ook niet als alle overlevenden van de oorlog niet meer leven. De Tweede Wereldoorlog is een groot stuk geschiedenis wat we niet mogen vergeten. Een stuk waarover ik later alles aan mijn eigen kinderen zal gaan vertellen. Alle verhalen die ik gehoord heb, de gesprekken die ik erover heb gevoerd met ouderen zal ik met ze delen. Ik wil hen dat stuk geschiedenis meegeven. Hen de normen en waarden leren die ik ken. Zodat ook zij weten en doorgeven dat je afblijft van het verdriet van een ander.

#Altijd4meivoormij.

Wist je al dat ik in 2019-2020 ter afronding van mijn bachelor journalistiek een afstudeerproductie heb gemaakt over vier ooggetuigen van de Tweede Wereldoorlog? Op mijn interactieve website krijgen middelbare scholieren de kans om zelf de Tweede Wereldoorlog mee te maken door de ogen van de ooggetuige. Benieuwd? Klik hier om naar de website te gaan!