Vanaf nu ga ik ook mezelf zijn

Heb jij ook wel eens het gevoel dat veel mensen een beeld van je hebben dat niet klopt? Same here! Daarom ga ik eens mijn ‘beeld’ doorbreken, omdat mijn lieve Instagramvolgers hebben aangegeven meer persoonlijke anekdotes te willen lezen. Dus hier komt ‘ie, gratis en voor niets, de ‘echte’ Nienke:

Ik ben opgegroeid met drie oudere broers. Testosteron was oververtegenwoordigd in ons huis. Niet dat ik daar altijd veel van meekreeg, want mijn broers gingen snel uit huis. Toch heb ik, bewust en onbewust, veel van hen overgenomen. Hobby’s, interesses, humor, you name it. Ik ben zeker niet ‘one of the guys’. Maar waar veel mensen mij zien als een lieve, beleefde en rustige meid, gaat daar een donkere kant achter schuil. Een kant waar ik niet per se altijd trots op ben.

Ik ben hard. Te hard. Ik denk dat ik dat van mijn vader heb, een ras-Groninger die z’n hart op de tong heeft liggen. Ik word enthousiast van dingen die wat ‘harder’ zijn. Zo is mijn vader dan weer niet. Rapmuziek, heftige films over controversiële onderwerpen, disturbing Netflixseries over serial killers. En een oude, ‘harde’, hobby die daar sinds kort weer bij is gekomen, is gamen.

Sinds 2020 ben ik weer aan het gamen. ‘Weer’, omdat ik het al jaren graag doe. Ik begon op de Nintendo ’64 van mijn broers en heb inmiddels de Playstation van mijn man geclaimd. Ik krijg er energie van. Wanneer het lukt en ik echt geniet, giert de adrenaline door m’n lijf. De schoten knallen door m’n headset en m’n hart maakt een sprongetje. Maar het brengt ook de strever in mij naar boven. Altijd meer willen, altijd beter willen worden, altijd willen presteren. Ik liet alleen nog maar de harde kant van mezelf zien, wat niet altijd goed was voor mijn omgeving.

Die prestatiedrang ging niet weg, omdat ik me inmiddels schaamde voor deze hobby. Alle gamers om mij heen zijn mannen, zij doen het al jaren en hebben de ene na de andere prestatie behaald. Ik voelde me niet thuis in die wereld, omdat het voelde alsof ik daar als vrouw niet welkom was. Een buitenbeentje, uitgelachen en niet serieus genomen. Dat ik niet mocht toegeven dat ik het écht leuk vind. Want vrouwen gamen niet en goed zijn ze al helemaal niet.

Dat gevoel heeft er lang voor gezorgd dat ik niet kon genieten. Zeker nu in de coronacrisis is het zó belangrijk om te ontspannen. En dat lukte me niet meer, omdat ik het gevoel had iets te doen wat ik niet mocht doen. Dat bracht de (te) harde Nienke naar boven: bewijzen dat ik het kan, om zo toch dat gevoel van plezier te creëren. Maar dat was geen plezier, dat weet ik nu. Dat ga ik loslaten. Of nou ja: dat heb ik inmiddels gedaan.

En nu moet ik het gaan toegeven. Dat vind ik best eng, want: wat gaan mensen ervan denken? Maar daar wil ik geen aandacht meer aan besteden. Ik zie in het programma ‘Make-up Cup’ van NikkieTutorials zowel meiden als jongens de tofste make-upcreaties maken. Ze schamen zich niet, want dat hoeft ook niet: zij worden er gelukkig van en dat is wat telt. Dat vind ik prachtig om te zien. Dus dat wil ik ook uitstralen. Ik game, ik vind het leuk, ik ben er goed in en het voelt eigenlijk ook verdorie best wel cool.

Dus ja, dat is ook een kant van mij. Een kant waar ik me niet meer voor ga schamen. Ik krijg kriebels in mijn buik van zowel een heerlijke jankfilm als een zieke killstreak. Misschien maakt dat mij een beetje vreemd, maar dat vind ik wel leuk. Ik wil niet zoals iedereen zijn, dat inspireert mij niet. Dat zeg ik alsof het het makkelijkste in de wereld is, maar dat slaat natuurlijk nergens op. We willen allemaal erbij horen, ik ook. Maar ik wil nóg liever mezelf zijn. En als dat kan, met een headset op m’n hoofd en een controller in m’n handen, teken ik daarvoor.

Hey, wat leuk dat je mijn blog hebt gevonden! Ik schrijf graag over wat mij bezighoud, maar ik doe dit nog liever op Instagram. Wil je mij graag blijven volgen? Klik dan hier om naar mijn Instagrampagina te gaan.