‘Haha wow, claim je nu dat je perfect bent Nienke?’ Nee. Verre van zelfs. En dat is het irritante aan dit verhaal; ik wil alles perfect doen, maar ik wil niet perfect zijn. Ongeveer anderhalf jaar geleden leerde ik in therapie dat ik lijd aan perfectionisme. Ik zeg expres ‘lijden aan’, want bij mij neemt het een vorm aan die het nooit zou moeten krijgen.
Als structuurfanaat en plannerjunkie leef ik van To Do lists. Ik adem ze basically dagelijks in, zet alle vakjes open in mijn hoofd en ben van ’s ochtends tot ’s avonds aan het afvinken. Het geeft een stukje orde, rust en… Komt ‘ie weer… Structuur. Het is een hele fijne manier om te leren je agenda op orde te houden, die veel van ons tijdens de studietijd waarschijnlijk hebben meegekregen. Maar wat je niet word geleerd, is hoe je een To Do list leeghoud.
Heb jij ook wel eens het gevoel dat veel mensen een beeld van je hebben dat niet klopt? Same here! Daarom ga ik eens mijn ‘beeld’ doorbreken, omdat mijn lieve Instagramvolgers hebben aangegeven meer persoonlijke anekdotes te willen lezen. Dus hier komt ‘ie, gratis en voor niets, de ‘echte’ Nienke:
Zo. Dat is even binnenkomen, niet waar? Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Deze ezel blijkbaar wel. Ik zat op m’n bed, rustig door Facebook te scrollen, tot ik weer het zoveelste – met alle respect – ‘Halloween als christen: don’t try this at home’-artikel zag.
BOPO (red. Body Positivity) lijkt een soort trend te zijn geworden. Steeds meer YouTubers, influencers en ook doodnormale meiden flaneren hun zwembandjes en striae open en bloot op Instagram. Prachtig! Wat fijn dat steeds meer meiden zich zekerder voelen in hun lichaam en daar een voorbeeld aan mogen nemen bij anderen.
HOERA! Ik ben inmiddels alweer langer dan een jaar de eigenaar van mijn eigen burn-out. Het volledige pakket, met paniekaanvallen, lichamelijke klachten en mental break downs. Iets korter geleden schreef ik voor het eerst over de burn-out en het zware half jaar wat daarop volgde.
Ik zit al zo lang tegen dit blogbericht aan te hikken, maar er kwam maar niks uit. Vandaar dat ik ook een aantal maanden M.I.A. was. Ik moest het goede moment en de goede woorden vinden, om uit te kunnen drukken wat er aan de hand is. Ik wilde zo graag dat het ook voor mij een ontlading zou zijn. Maar wat gaat dat lastig, als je hersenen kapot zijn.
Iedereen die mij goed kent weet af van iets dat een groot deel van mijn jeugd heeft bepaald. Iedereen die mij blijkbaar minder goed kent – tss, shame on you -, zal er nu ook van af weten: Ik. was. gek. op. varkens. Het was mijn lievelingsdier. Nee, het was meer dan een lievelingsdier. Ik kan achteraf gerust zeggen dat ik obsessed was.
Vanzelfsprekende veiligheid is iets waar we in ons land niet langer meer onze volledige vertrouwen op kunnen stellen. Misschien ook niet zo gek, als je verhalen hoort zoals die van Anne Faber. ”OM eist 28 jaar en tbs tegen Michael P. voor verkrachten en doden Anne Faber,” verscheen afgelopen dinsdag als titel boven het artikel van NOS.
”Wat is dit nou weer voor onzin,” schoot mij te binnen nadat mijn telefoon eergisterenmorgen een opzettelijke val maakte vanaf mijn bed tot het laminaat. Na mijn telefoon weer opgepakt te hebben – en natuurlijk te hebben gecheckt of het deze dodelijke val heeft overleefd – zie ik de titel nog steeds op het scherm staan: ”Actiegroep vecht verbod lawaaidemonstratie 4 mei aan”.
Hé, hallo, joehoe daar is ze weer hoor. Terug van weggeweest. Geleefd onder een steen. Maar I’m back! En we gaan het vandaag eens even lekker met z’n allen hebben over het meest gevreesde, meest geadoreerde, meest gehaatte, maar vooral grootste onderwerp: De Liefde.
Het leven gaat veel te snel. En dat besef ik me iedere dag weer. Hoevaak we het er ook over hebben in onze eigen sociale kringen laat al zien dat wij Nederlanders dat gevoel, anno 2016, allemaal met elkaar delen. Daarom kan het geen kwaad om vanaf mijn kant daar iets over te laten horen.