Het eenzame, tijdelijke sprookje

Hé, hallo, joehoe daar is ze weer hoor. Terug van weggeweest. Geleefd onder een steen. Maar I’m back! En we gaan het vandaag eens even lekker met z’n allen hebben over het meest gevreesde, meest geadoreerde, meest gehaatte, maar vooral grootste onderwerp: De Liefde. IEW, cliché, I get that. Maar ik, mevrouw Heeft-al-vijf-jaar-een-relatie-en-gaat-zich-nu-ineens-gedragen-als-een-love-expert, ga jullie niet vertellen hoe jullie het nu allemaal wel moeten doen. Maar vooral hoe jullie het níet moeten doen.

Ik weet natuurlijk niet hoe je dit artikel leest. In wat voor situatie je zelf zit, hoe goed je mij en mijn relatie kent en hoe je over mij en mijn advies denkt. Maar toch kan ik inmiddels al een hele shitload aan adviezen kwijt over relaties omdat ik er een shitload over heb meegemaakt. Geen zorgen. Dit wordt niet de nieuwe Enzo-en-Dee-break-up-video. Mijn vriend is veilig. I made sure of that. Maar nu we het toch over die twee hebben, moet ik wel even wat kwijt.

Hoewel ik alle ‘WOW’s, ‘Wat?!’s en ‘Zo hé’s als gehoord heb, weet ik wat veel mensen toch zullen denken als ze mijn liefdesverhaal aanhoren: wanneer houdt het sprookje op? Ik heb mij een tijdje geleden, door mijn eigen domme fout, laten vertellen dat relaties op mijn leeftijd ‘helemaal niet zo belangrijk zijn’. Wie was ik dat ik mij zorgen moest maken over mijn toekomst? Je bent jong, leef je uit! Je vind heus wel een ander. En die achterlijke en vooral kwetsende uitspraak zette mij aan het denken.

Wij leven in een maatschappij, waarin alles tijdelijk is. Ontmaagd worden in het huwelijk is zeldzaam. Eén partner hebben en die trouw blijven wordt ook veel te vaak weggewuifd en vooral het vechten voor elkaar is voorbij. We leven in een maatschappij van opgeven. Niet meer, zoals mijn opa en oma niet anders wisten, hard werken en altijd doorgaan. Nee, lieve Nederlanders. Die tijd is geweest. Relaties, die vroeger zo kostbaar waren en leken gratis te worden weggegeven bij de supermarkt, zijn zeldzaam geworden.

Alles is tijdelijk. De rode skinny jeans waren tijdelijk. De merkkleding en het selectief uitkiezen van wie er gepest wordt op school was tijdelijk. Mijn welgeliefde IPad 2 was tijdelijk. Alles lijkt voorbij te gaan. En het lijkt zelfs, alsof we dat gewoon accepteren. Met de flow meegaan. Omdat opgeven soms makkelijker lijkt te zijn dan strijden.

En hé: ik zeg nu heus niet dat alle gebroken liefdessprookjes niet om een goede reden verbroken zijn. Daar weet ik, ondanks mijn (het moet even gezegd worden) 5 jaar liefdeservaring, niks van af. Maar waarom lijkt het normaal te zijn om tegenwoordig op te geven op elkaar? Niet meer te vechten voor elkaar? Waarom is het niet meer normaal om samen te zijn met iemand, die je al zolang kent en NIET EENS een andere bedpartner te willen? ‘Opgeven is belangrijker dan winnen?’

En bij deze, aan degene die mij vertelde dat mijn relatie net zo goed tijdelijk kon zijn: Ik geloof daar niet in. Ik geloof niet in opgeven. Ik geloof niet in vluchten op het eerste beste moment. Ik geloof niet in ontrouw zijn tegenover je partner. Ik geloof niet in meerdere partners te hebben. Ik geloof maar in één ware liefde (yuck, ik word gewoon misselijk van mezelf). Maar toch is mijn punt niet minder waar. Misschien is het eens goed, om te beseffen dat jij met jouw relatie niet zo hoeft te zijn als al die anderen die het wel opgeven. Soms is het helemaal niet zo’n gek idee om je hele leven met één iemand te delen. Soms is winnen nou eenmaal belangrijker dan opgeven. Het voelt alsof ik aan het winnen ben. En mijn hemel, wat voelt dat heerlijk.