Laat vrouwen gewoon lekker met rust
15 juni 2018
Vanzelfsprekende veiligheid is iets waar we in ons land niet langer meer onze volledige vertrouwen op kunnen stellen. Misschien ook niet zo gek, als je verhalen hoort zoals die van Anne Faber. ”OM eist 28 jaar en tbs tegen Michael P. voor verkrachten en doden Anne Faber,” verscheen afgelopen dinsdag als titel boven het artikel van NOS. Een deel van ons land vindt dit absoluut niet kunnen. Een ander deel vindt dit volledig terecht. Ik struikelde meer over datgene wat Anne Fabers moeder opmerkte in de rechtszaal.
Vanzelfsprekende veiligheid is iets wat ik ook al heel lang niet met zekerheid heb kunnen voelen. En ik weet dat ik niet de enige ben. Anne’s moeder stelde dinsdagmiddag (terecht) tijdens de rechtszaak: ”Vriendinnen van Anne zijn bang om alleen door het bos te lopen. Zelf vrouwen die Anne niet kennen, vertellen dat ze bang zijn geworden. Allemaal door toedoen van één persoon.” Er is één ding waar ik het dan weer niet mee eens ben: er is namelijk niet maar ‘één persoon’ die ervoor zorgt dat vrouwen zich onveilig voelen.
Een week geleden voelde ik me geïnspireerd om nieuwe dingen te proberen. Ik weet niet of het kwam door mijn plotselinge motivatie, de verveling, of het zonnetje die me al de hele dag uitnodigde om op pad te gaan. Ik besloot om eens alleen naar het park te gaan, inclusief kleedje, boek en druiven. Van tevoren had ik er helemaal niet bij stilgestaan hoe onveilig ik me zou kunnen voelen. Terwijl de zon door mijn huid heen brandde, voelde ik me totaal niet op mijn gemak.
Nadat de derde man voorbij was gelopen na mij van top tot teen te hebben geïnspecteerd, een ranzige glimlach te hebben opgezet, of zelfs op een zogenaamde ‘onopmerkelijke manier’ een foto van me probeerde te maken, begon ik paranoïde te worden. Het was een klaarlichte dag, drie uur ’s middags. Verderop stond een groepje ouderen zich te ontfermen over een stel jeu de boules-ballen en toch had ik het gevoel dat iemand uit de bosjes achter mij tevoren zou komen springen. En man, wat maakte dat gevoel mij kwaad.
Even later kwam er een vrouw tevoorschijn om verderop het veldje haar handdoek neer te leggen. Volledig in bikini probeerde ze elke zonnestraal op te slokken die te vinden was tussen alle bomen en schaduwen. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Pfoe, wat dapper van haar zeg, dat ze hier alleen durft te liggen met bijna geen kleren aan.’ Ik haatte mijzelf voor die gedachte. Wat een onzin dat ik, anno 2018, nog steeds zo’n gedachte moest hebben. Wat die vrouw wil doen in een openbaar park is helemaal haar eigen business. Ze zou zich niet onveilig moeten voelen, helemaal niet om drie uur ’s middags.
Als ik dan lees dat vrouwen zich na de afschuwelijke gebeurtenissen met Anne Faber onveilig voelen, vind ik dat natuurlijk volledig terecht en volkomen logisch. Maar het is zo onterecht dat het zo moet zijn. Het is belachelijk dat er mannen zijn die zich zo verheven voelen boven vrouwen en denken dat ze alles kunnen doen en zeggen. Geen vrouw vraagt daar om, geen vrouw ‘lokt dat uit’ en geen vrouw vindt dat leuk. Dat heeft allemaal alleen maar te maken met zijn eigen, smerige imago.
Iedere vrouw heeft wel eens te maken gehad, of krijgt te maken met seksuele intimidatie. Dat is een feit. Maar in wat voor wereld, in wat voor land, leven wij als dat een feit is geworden? Als het normaal is geworden dat iedere vrouw zich op een punt in haar leven onveilig moet voelen door het andere geslacht, waar zijn we dan beland? Hoogtijd dus dat we allemaal eens naar onszelf gaan kijken. Vooral jullie heren. En nee, dus niet naar die mooie dame met lange benen.
Dus, voor alle vrouwen die zich ook maar een beetje onveilig, naar of onprettig voelen sinds Anne Fabers horrorverhaal: I feel you. En niemand zal, of mag, het jou kwalijk nemen dat je dat voelt. Deze wereld hebben we namelijk zelf gecreëerd. Ook daar valt veel over te zeggen, maar daar ga ik vandaag mijn vingers niet aan branden. En voor alle mannen die na Anne Fabers horrorverhaal nog steeds denken alles te kunnen doen en zeggen wat ze willen tegen een vrouw: Think twice. Als je dat kan tenminste.
Vanzelfsprekende veiligheid lijkt verleden tijd. Maar er proberen wat aan te doen kan geen kwaad toch? Dus voor de volgende keer als je denkt dat een vrouw het leuk vindt om nageroepen, -gefloten of -gekeken te worden: laat haar lekker met rust.