Twee varkens minder dit jaar

Iedereen die mij goed kent weet af van iets dat een groot deel van mijn jeugd heeft bepaald. Iedereen die mij blijkbaar minder goed kent – tss, shame on you -, zal er nu ook van af weten: Ik. was. gek. op. varkens. Het was mijn lievelingsdier. Nee, het was meer dan een lievelingsdier. Ik kan achteraf gerust zeggen dat ik obsessed was. 

Ik weet van mijzelf dat ik een groot hart heb voor bepaalde dingen. Soms te groot. Oude mensen die alleen zijn… Slakken die moeite hebben om hun eindbestemming te bereiken… Elke keer als ik een Winnie de Pooh-film met mijn neefjes en nichtjes kijk en eeyore in beeld komt… Wat dat betreft ben ik een suikerklontje. Besprenkel mij met een klein beetje emotie en ik barst uit elkaar van verdriet.

Misschien ben ik niet helemaal eerlijk geweest. Ik was niet dol op varkens. Ik ben dat nog steeds. Een aantal weken geleden heb ik dan ook het meest magische moment ooit in mijn varkens-carrière meegemaakt: ik heb de neus van een varken aangeraakt. Ja, ik. Geen grapje. Mijn geluk kon werkelijk waar niet op. Als ik er nu aan terug denk, krijg ik weer een gigantische glimlach op mijn gezicht. En mijn ogen worden waterig. En ik zie mijn scherm niet meer zo goed… Oké, *kuch* excuus. Focus, Nienke. Snel door naar het volgende.

Grote kans dat je dit leest en denkt dat een bepaald deel in mijn brein niet naar behoren werkt. Snap ik, ik ben ook een beetje vreemd, I’ll give you that. Misschien is het volgende dan iets wat je beter zult begrijpen. Een jaar geleden maakte ik de domste keuze ooit. Makkelijker gezegd: een van de slechtste keuzes uit mijn leven. Ik bekeek de video die naar buiten was gebracht door een undercoverteam over een slachthuis in België. Normaal zou ik die video hier ‘hyperlinken’, maar dat staat mijn hart vandaag niet toe. Verscheurd, gebroken en kotsmisselijk keek ik naar alle levende varkens die gemarteld en mishandeld werden voordat ze een gruwelijke dood tegemoet zouden komen. Ik was er kapot van.

Deze week scrolde ik heel onschuldig door mijn Facebook-tijdlijn. Een beeld kwam voorbij wat mij maar al te bekend was. Deze keer met als titel: ‘‘Dieren levend gekookt en gevild in Nederlandse slachthuizen”. Wacht. Even terugspoelen. Nederlandse slachthuizen?! Mijn varkenslievende hart was al verscheurd nadat ik erachter kwam dat dit dierenleed bestond. Maar het gebeurt ook nog in het land waar ik leef? Het land waar ik mijn speklapjes koop om ze vervolgens vol vreugde op te peuzelen? En alweer was ik er kapot van.

Ik heb altijd respect gehad voor vegetariërs. Iedereen maakt zijn eigen keuzes en die moet je dan ook respecteren. Maar ik heb nog nooit gevoeld wat zij kunnen voelen als ze de keuze maken om vlees voorgoed uit hun leven te verwijderen. Vandaag is de eerste dag in mijn carnivoren-leven dat ik jullie ein-de-lijk begrijp. HOERA! Ik zal gelijk het ijs breken door er wel bij te zeggen dat ik dol ben op vlees. Maar ik denk dat er in ieders leven altijd dingen veranderd kunnen worden, ook zonder dat je dat ooit verwacht.

Ik ga na zo’n 10 jaar obsessief verliefd te zijn geweest op varkens, stoppen met varkensvlees eten. Oké, misschien niet stoppen, maar minderen. En wie weet ooit écht stoppen. Geen speklapjes (snik), spareribs (niet die!) en varkenshaas (die doet pijn) meer. Of in ieder geval: zo min mogelijk. Misschien moet ik me nog wat beter inlezen voordat ik mijn eerste vegetarische besluit ooit maak, maar ik voel me direct al veel beter.

Ik voel me beter, wetende dat ik misschien één van die varkens het leed kan besparen. Misschien zelfs wel twee. Twee varkens minder dit jaar die pijn moeten te lijden. Misschien kan jij er drie van maken? En een vriend(in) van jou vier? Geloof me, ik weet hoe moeilijk het is om daadwerkelijk afstand te moeten doen van al dat… Overheerlijke… Oké, stop Nienke. Wetende wat er met dat varken is gebeurd, vind ik het niet meer zo heerlijk. Ik weet dat dit niet bedoeling is geweest toen God bedacht om ons de varkens te geven. En ik steun deze bedoeling ook niet langer meer.

Who’s with me?!