Tot ziens, papa

Het leven gaat veel te snel. En dat besef ik me iedere dag weer. Hoevaak we het er ook over hebben in onze eigen sociale kringen laat al zien dat wij Nederlanders dat gevoel, anno 2016, allemaal met elkaar delen. Daarom kan het geen kwaad om vanaf mijn kant daar iets over te laten horen.

Ik weet dat ik in mijn leeftijdsgroep een relatief andere gezinsformatie heb dan de gemiddelde jongere dat heeft. Ook weet ik dat er ook jongeren zijn die wel hetzelfde ervaren als ik. Maar toch spookt het al lange tijd door mijn hoofd hoe snel mijn leven voorbij gaat in deze, oudere gezinsformatie.

Ik herinner me nog de familiefeesten vroeger en enorme verjaardagen die flink bezocht werden door mijn familie. Ik was altijd een van de jongste. Mijn ooms waren al te oud en ik dacht dat zij mij toch nooit zouden begrijpen. Mijn broers waren in de bloei van hun leven en hadden het net zo druk als ik dat nu heb. Nu ben ik ongeveer 8-10 jaar verder en nu besef ik me hoe snel alles gegaan is. Ik ben in die jaren een tante, een oom, twee opa’s en een oma verloren en je merkt pas het besef als ze er niet meer zijn.

Hoewel sommigen van hun al jaren overleden zijn, besef ik me nu pas wat ik met hun afwezigheid gemist heb. Ik denk dat dat komt met de volwassenheid als je opgroeid. Maar als ik erover nadenk moet ik wel heel snel opgroeien als ik zie hoe bij mij sommige dingen anders zijn dan bij anderen.

Mijn vader is dit jaar 60 geworden (ik weet dat je dit leest pap en dat je er norrig van wordt als mensen dat zeggen, maar maak je maar geen zorgen). Mijn vader is een prachtig mens en hij heeft veel meegemaakt in die 60 jaar. Dingen die ook ik (dankzij mijn brandende nieuwsgierigheid) mee beleefd heb of later te horen heb gekregen. En ik weet dat je het niet leuk vind wat ik nu ga zeggen pap, maar we weten allebei dat je ouder begint te worden. Je beweegt nog perfect en je bent nog hartstikke gezond en daar mag je trots op zijn.

Maar door die volwassenheid dat mee groeide bij mij in de afgelopen jaren, groeit ook steeds meer het besef dat ik ook ooit boven het graf van jou moet staan. Dat ook ik ooit iets van heel dichtbij moet loslaten en moet beseffen dat het dan weg is. Niet voorgoed, daar geloven wij allebei in. Maar met 60 ben je al over de helft van die 100 jaar en aangezien maar weinig Nederlanders het voorrecht hebben gekregen die 100 jaar te halen, weet ik dat ook ik voor of rond mijn vijftigste mijn ouders misschien kwijt zal raken. En als je overal zo dichtbij staat als ik, zetten dat soort besef-momenten je aan het denken.

Net als deze zomer. Deze zomer is mijn opa overleden. Ook op zijn manier een prachtig mens met wel een klein hartje. Maar dat gebruikte hij op zijn eigen manier. Met zijn overlijden is mijn moeder haar beide ouders verloren. Ze heeft nu van haar eigen gezin alleen nog haar broers en zussen. Als je zoiets van dichtbij meemaakt besef je pas dat het dus echt gewoon kan, je beide ouders verliezen. Dat het dus echt mensen overkomt en dat het zo vreselijk dichtbij kan komen. En dat iedereen, hoe oud je ook mag zijn, ooit zijn of haar papa en mama moet begraven.

Nu zijn de meeste ouders van 18-jarigen geloof ik tegen de 50 jaar of jonger. Dus daarbij heeft papa een streepje voor. Betekent dit dat ik je eerder kwijt raak dan hun, papa? Dat mijn kinderen net zo weinig van hun opa meemaken als ik dat heb gehad op sommige momenten? Dit soort gedachten maken me regelmatig bang en dan sla ik even een arm om mijn vader heen.

Met zulke gedachten denk ik weer terug aan de zomer. Aan mama die met het overlijden van opa een tijdperk heeft moeten afsluiten van een compleet gezin dat ooit nog samen in een huis leefde. Een gezin met broers, zussen een vader en een moeder. Een gezin zoals die van mij. Nu weet iedereen dat mijn moeder volwassen is en volwassenen zijn altijd anders dan jongeren en kinderen. Dus daar kijken wij jongeren ook anders tegenaan. Volwassenen staan ons gewoon nog wat ver weg.

En hiermee wil ik helemaal niet zeggen dat jij je als een kind hebt gedragen bij hun overlijden. Maar hoe volwassen jij ook bent, ik zie toch mijzelf in jou terug, mama. Hoe jij zo sterk hiermee om gaat en accepteert dat je ouders er niet meer zijn. Ik kan dat zo moeilijk begrijpen als ik jou steeds zie als mezelf, een jong meisje die wil groeien en haar hele leven nog voor zich heeft. Hoe moet dat dan met mij gaan mama? Als ik afscheid moet nemen van jou en papa.

Ik heb nog steeds niet door hoe jullie dit hebben gedaan en nog dagelijks doen. Hoe je dit als volwassene accepteert en achter je laat. Ik weet ook echt wel dat jullie het “achter de schermen” ook gewoon moeilijk hebben. Maar ik heb er moeite mee het te begrijpen en te leren. Dan hoor ik je denken, “Meid, je bent nog maar 18”. Maar ondertussen is mijn vader al wel 60 jaar. En ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken dat ook ik straks in mama’s schoenen moet staan.

Maar papa ik ben zo trots op je. Je bent de tofste, stoerste, leukste, grappigste en liefste papa van de wereld. Ik weet dat je altijd om mij zal geven en me nooit, echt nooit, in de steek zal laten. Hoewel anderen dat soms misschien wel tegen je hebben gezegd. Ik weet wel beter. En mama ook. Maar wij weten allebei dat er een dag komt dat je bij me weg moet gaan. Dat je weer naast jouw vader mag staan en dat hij je dan vertelt dat hij trots is op hoe je geleefd hebt. Die ene dag waar wij allebei liever niet over praten. Ik hoop dat ik op die dag, net zo sterk als mama afgelopen zomer, naast je mag staan. Dat ik dan net zo volwassen ben als haar en het dan allemaal wat beter begrijp. En dat ik dan met tranen in mijn ogen kan zeggen: “Tot ziens papa, ik ben trots op je.”